Slenteraar

We zitten op een dikke boomstam op het hondenlosloopveld, de oude dame en ik. Een hoogbejaarde op een boomstam is best een gek gezicht. Haar benen komen net niet bij de grond en bungelen een beetje onhandig boven het gras. Daardoor oogt ze zowel oud en fragiel als piepjong. Tachtig en zes, gewoon tegelijk.

“Dit is mijn zevende hond van dit ras,” zegt ze. “Hij was altijd heel bang, Bobbie.”

Bobbie scharrelt inderdaad wat schuchter op het veldje rond. Zo nu en dan kijkt hij naar zijn baasje voor bevestiging, de uitpuilende ogen in standje panisch. Mijn eigen hond ligt verdekt opgesteld in een zelfgegraven kuil. Er zit modder op zijn kop. Hij lijkt domweg gelukkig.

“Wat een harde wind, hè,” zegt de vrouw. “Echt rukwinden.”

Gelijktijdig proberen we onze haren in het gareel te krijgen.

IJdelheid kent geen leeftijd.

“Nou!” beaam ik. “En ik zou nog wel op de racefiets naar Weidum vanmiddag.”

“O ja? Mijn zoon had vroeger ook een racefiets,” kirt ze opgewekt. Direct daarna: “Die is een keer geschept door een auto. Helemaal in de kreukels.”

“Jeetje…” begin ik voorzichtig. “Ehm. Is het goed afgelo-”

“Nou ja, die fiets dan, hè. Mijn kleindochter is ook wel eens omver gereden.” Ze strekt haar benen en kijkt naar haar voeten, alsof het allemaal niets is. “Gelukkig ook met een sisser afgelopen. Zelf ben ik drie keer met de fiets gevallen. Ach ja, nu zit ik hier.”

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen op zoveel rampspoed. Gelukkig komt Bobbie op mij afgelopen om het ongemak weg te nemen. Hij zet zijn voorpootjes op mijn bovenbeen en probeert me liefkozend in mijn gezicht te likken. Ondanks alle affectie voel ik me een beetje ongelukkig. Misschien moet ik ook niet onnodig allerlei risico’s nemen in het leven, zoals fietsen. In godsnaam, gaat er een bus naar Weidum? Bobbies kroezige oren wapperen woest heen en weer door de wind. Het bevestigt al mijn zorgen.

“Bobbie lijkt nu niet bang,” zeg ik. “Volgens mij vindt hij het wel gezellig.”

“Ach ja, we blijven gewoon dingen ondernemen. Het gaat steeds beter.”

Soepeltjes glijdt de dame van de boomstam. Ze is weer zes.

“Ga je mee, Bobbie?” zegt ze.

Opgetogen waggelt Bobbie op zijn baasje af. De dame pakt zijn halsband vast en klungelt wat met de hondenriem. Haar handen trillen en het duurt lang. Ze is weer tachtig: ongelooflijk hoe snel een mensenleven kan gaan. Net wanneer ik wil aanbieden om te helpen, hoor ik het haakje klikken.

“Als je oud bent gaan al die dingen niet zo gemakkelijk meer,” zucht ze. “Afijn, ik wens u een prettige fietstocht naar Weidum.”

Een mevrouw van tachtig die mij met ‘u’ aanspreekt – onmiddellijk voel ik me zelf ook hoogbejaard. Mocht ik daadwerkelijk omwaaien met de fiets, dan breek ik vast een heup. Aan de andere kant: de vrouw raadt me de fietstocht kennelijk niet af. Na haar zelf opgeworpen episode van FIETSONGELUKKEN REVISITED zou je zeggen dat ze weet waar ze het over heeft.

“Dank u,” zeg ik. “Ik zal er vast wel komen.”

Eenmaal thuis zoek ik vloekend de tijden van de bus op. Uiteraard gaat er geen echte bus naar Weidum, maar alleen een soort belbus die je uren van tevoren moet reserveren. Aint nobody got time for that. Een beetje bang stap ik daarom toch maar op mijn pas aangeschafte racefiets. Ik trap me het apelazerus. Eerst zijn er nog andere fietsers en voetgangers, daarna alleen nog een enkele auto of tractor.

Tien kilometer buiten de stad ben ik zo verwaaid en zweterig dat er geen ruimte meer is voor kopzorgen. De Friese weilanden zijn mooi bij grijs kutweer. Een paar domme paarden rennen een stukje met me mee, de sukkels.

Dan bedenk ik me: het duurt maar zeven honden – in mensenjaren – voordat je hoogbejaard bent en noodgedwongen overal naartoe moet in taxibusjes voor senioren. Nu ik nog moeiteloos kan fietsen en vallen, moet ik de risico’s maar op de koop toe nemen. Ik ga steeds sneller. Een auto toetert bemoedigend, er is een spat regen. Sommige bochten neem ik iets te scherp, maar ik blijf overeind.

In Weidum is er helemaal niets aan de hand.