Slenteraar

Bij de ingang van het ziekenhuis is het een komen en gaan van mensen. Mijn hond heeft geen idee op wie hij wacht. Daarom begroet hij voor de zekerheid iedereen.

Voor onze neuzen verschijnt een kleine man met een donkere oogopslag. In zijn ene hand heeft hij een ouderwetse klaptelefoon met een barst in het scherm, in zijn andere hand een papiertje met daarop een telefoonnummer.

‘Pardon, mag ik uw telefoon even lenen?’ vraagt hij. ‘Die van mij is kapot.’

‘Dat is goed,’ zeg ik. ‘Zal ik het nummer voor u intoetsen?’

De man vouwt het papiertje uit en begint te lezen. Het telefoonnummer is heel klein geschreven. Bij ieder cijfertje klinkt hij verbaasd.

‘Nul?’ zegt hij.

‘Nul!’ herhaal ik.

‘Vijf?’ zegt hij.

‘Vijf!’ herhaal ik.

Zo doen we dat met wel tien cijfers in totaal, als een geoliede machine. Ik overhandig mijn toestel en wacht. Na een kort en onverstaanbaar gesprek krijg ik mijn telefoon terug. De man neemt naast mij plaats op het betonnen muurtje.

‘Heeft u een afspraak?’ vraagt hij.

‘We halen iemand op. Maar ik ben verkouden, daarom wacht ik hier.’

‘Ja, ja. Alles is anders door corona. Met die afstand enzo. Maar een telefoon lenen van een vreemde was altijd al wel moeilijk.’

We zitten en zwijgen, de herfstzon op het gezicht.

‘Misschien is afstand niet zo nieuw,’ zeg ik, ‘maar zie je het nu gewoon beter.’

De man lacht. Ik weet niet of het een verdrietige of een blije lach is, of misschien beide. Dan staat hij op om er vandoor te gaan.

Hij zegt: ‘Bedankt voor uw vriendelijkheid.’

Ik antwoord: ‘Geen probleem en doei!’
Wat raar is, maar zo gaan die dingen soms.

De man verdwijnt in de drukte op de parkeerplaats. Mijn hond kijkt hem nog lang na, verward en een beetje bezorgd. Daardoor heeft hij niet door dat de persoon op wie we wachten juist door de draaideuren van het ziekenhuis komt.