Slenteraar

Afgelopen zondagochtend stond ik bij het station op een bus naar Friesland te wachten. Door de speakers van mijn koptelefoon klonk een nummer van Beck waarin, heel subtiel en perfect geïntegreerd in de muziek, het koeren van een duif te horen was. Ik ging nogal op in die duiven-sample. Zozeer dat ik niet had opgemerkt dat er een man van een jaar of zestig recht voor mijn neus was gaan staan. Ik zag zijn mond bewegen, maar hoorde slechts het gekoer. De man leek ook eigenlijk wel een beetje op een duif: rond en grijs, relatief klein hoofd. Beetje hulpeloos, net iets te beweeglijk.

Ik besloot mijn koptelefoon af te zetten.

“… -an het niet lezen, maar hij komt zo, toch?” Vragend wees de man naar het kaartje met de dienstregeling.

Ik keek eens goed. “Ja, hij komt zo,” antwoordde ik.

De man wreef in zijn handen. Plots haalde hij een verfrommelde flyer uit zijn jaszak.

“VLOOIENMARKT” stond erop. Meneer Duif, zoals ik hem inmiddels had genoemd, keek me grijnzend aan.

“Gaat u daarheen?” vroeg ik.

Hij knikte hevig. “Jááá, ja. Het is in een grote hal! Machtig mooi. Ik koop straks een gehaktbal.”

“Machtig mooi. Ik koop straks een gehaktbal.”

“Altijd goed,” zei ik. Ik kon me niet heugen wanneer ik voor het laatst een gehaktbal had gegeten. Maar ik mocht meneer Duif wel.

“En dan bestel ik er stiekem een biertje bij, he!” glunderde de man. “Lekker, gehaktbal en een biertje. Zie je deze schoenen? Vijf euro! Op de vlooienmarkt!”

De man en ik keuvelden zo wat voort. Dat het eurokaartje helemaal geen eurokaartje was, maar – in feite – meer een ééneurovijftigkaartje. Weer die gehaktballen. En dat er volgende week ook een vlooienmarkt in Eelde zou zijn.

Al snel kwam de bus van meneer Duif. Opgetogen zocht hij een plaats ter hoogte van het bushokje en lachte naar me vanachter het raam. Ik zwaaide.

Eenmaal begonnen aan mijn eigen reis luisterde ik opnieuw naar het nummer van Beck. Ik dacht aan die vieze, vette patatduiven die zichzelf in het stadscentrum stelselmatig voor mijn fiets werpen – en zwoor ze nooit meer te vervloeken.