Slenteraar

Een oude man met verweerde wangen dwaalt door de gangpaden van de buurtdrogisterij. Hij draagt klompen, waardoor iedere stap die hij zet door de hele winkel te horen is. Ik begluur hem vanachter een rommelig schap met koekenpannen, horloges en fleecedekens.

De man ziet er verloren uit. Snap ik wel. Het assortiment van de gemiddelde drogisterij kent geen duidelijk begin of einde, laat staan logica. Ik wacht al jaren op het moment dat ik in de assorti-bak een onverpakte gerookte paling tegenkom, of een heroïnespuit.

Het winkelmeisje vraagt: ‘Kan ik u helpen, meneer?’

De man zegt: ‘Ja, ik ben mijn vrouw kwijt.’

‘O! Volgens mij zag ik d’r net bij de haarproducten.’

‘Waar is dat?’

‘Ik loop wel even mee.’

Bonk, bonk, bonk.

Het winkelmeisje: ‘Mevrouw, uw man zoekt u.’

Een hese vrouwenstem: ‘Dat zal best.’

De man: ‘Ga je nou mee dan?’

De vrouw: ‘Wacht jij nou maar buiten. Ik kom er zo aan.’

Een paar minuten later verlaat ik de winkel.

De klompenman staat te wachten bij de ingang. In zijn handen twee roze hondenlijnen met daaraan even zoveel shih tzu’s. De shih tzu’s zitten in de knoop. Eentje draait hopeloos rondjes om zijn eigen as, de ander maakt een geluid als een leeglopende badkuip.

‘Gevaarlijke roedel,’ zeg ik.

‘Dizze?!’ zegt de man, ‘dit bin gewoan idioot’n!’

Behendig haalt hij het ene hondje tweemaal onder het andere hondje door om de lijnen uit elkaar te krijgen. Alsof hij aan het jongleren is.

‘Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar, deze twee.’

De vrouw komt naar buiten. Onmiddellijk geeft de man een sjor aan de lijnen en begint te lopen. De shih tzu’s volgen hem op een afstandje – evenals zijn echtgenote.

Bonk, bonk, bonk. Stilte.

De man kijkt toch nog eens achterom. Wacht. Rukt de boodschappentas uit de handen van de vrouw.

‘Kom, dat is veel te zwaar. Geef nou maar aan mij.’