Slenteraar

Met een verlepte plastic tas in mijn handen sta ik wat te dralen voor de McDonalds, op een stoepje dat bezaaid is met sigaretten en verpakkingsmaterialen vol vetvlekken. Schichtig kijk ik om me heen of ik mijn koper al ergens zie. Opeens komt er een medewerker naar buiten met een bezem. Ik voel me betrapt en ik sta in de weg. “Zal ik mijn fiets even aan de kant zetten?” vraag ik. Even laten zien dat ik een fatsoenlijke jonge vrouw ben.

“Neuh.” De jongen schudt zijn hoofd terwijl hij begint met vegen. Lafjes. Onder zijn McDonalds-zonneklep komt een gelkuifje vandaan. “Hoef ik dat stuk tenminste niet te doen.” Hij slaat driekwart van het stoepje over en vlucht weer naar binnen. Het is ook fris.

Ik leun tegen de muur en voel me een gangster.

Bibberend vraag ik me af hoe het zover heeft kunnen komen met mij. Ik wilde gewoon wat schoenen verkopen via Marktplaats. Een beetje opruimen in huis. En nu sta ik hier met een dubieuze plastic tas voor de McDonalds om mijn zaakjes af te handelen. Als een soort drugsdealer.

Gezien de grote hoeveelheid emoticons en uitroeptekens in het mailcontact, vermoed ik dat mijn koper een meisje van een jaar of veertien is. In eerste instantie zou ze de schoenen bij mij thuis ophalen, zoals het hoort, maar er kwam steeds iets tussen. Bijvoorbeeld regen. Na een aantal mislukte afspraken had ik er genoeg van en gaf ik haar de kans om zelf een nieuw voorstel te doen.

Dat voorstel luidde: 12:00 uur bij de McDonalds. Nou ja, prima.

Ik leun tegen de muur en voel me een gangster. Misschien koop ik straks wel een hamburger, of een gouden bontkraag, of beide. Nog voor ik de knoop doorgehakt heb, word ik aangesproken door een vrouw van een jaar of dertig. Achterdochtig staar ik naar haar voeten. Klein. Klein genoeg voor de handelswaar in mijn plastic tas.

“Kom je voor de schoenen?” vraag ik. Het klinkt als codetaal, in deze context. Alsof ik er ook nog achteraan ga zeggen dat de geit gemolken is. Of dat de ene hand de andere wast.

Ze knikt en kijkt ongemakkelijk om zich heen. “Toch een beetje een gekke plek, hè. Om af te spreken.”

“Ja,” bevestig ik. “Ik voel me eigenlijk wel een soort drugsbaron, op dit moment.”

Om het ongemak weg te nemen, vis ik de schoenen waar het allemaal om te doen is uit de plastic tas. De vrouw gaat nog even door met zichzelf verontschuldigen.

“Let niet op hoe ik eruit zie, hoor,” mompelt ze. “Dit zijn mijn hondenkleren.”

Onmiddellijk verschijnen er beelden van honden in truitjes op mijn netvlies. En hondenfurries, en mijn lievelingstrui van toen ik in groep zeven zat: blauw met twee labradors erop. Ik kijk naar de vrouw. Ze draagt een doodnormale zwarte jas en een zwarte broek, maar er zit wel wat blubber op. Het kwartje valt.

“Ooo, kleding voor tijdens het uitlaten van de hond. O ja.”

Midden in de sigarettendrek trekt ze haar rechterschoen uit om het door mij aangeboden schoeisel te passen. Een voorbijganger kijkt fronsend toe hoe haar sokken de vieze stoep bijna raken. Ik besluit dat het tijd is om over te gaan tot de transactie, en snel. We hebben al teveel aandacht getrokken.

“Nou ja, als je ze wilt hebben.. ik had dus drie euro vijftig in gedachten.”

“Ik geef je er vijf voor.”

Een drugsbaron zou ook geen nee zeggen tegen een bonus.

Twee keer sla ik het aanbod af, dat schijnt de etiquette te zijn, maar na enig aandringen besluit ik de knaken toch maar aan te pakken. Een drugsbaron zou ook geen nee zeggen tegen een bonus. Ik geef de vrouw een hand om de deal te bezegelen en stap op mijn vouwfiets, klaar om van het verdiende geld wat shit te gaan scoren bij mijn eigen dealer. De supermarkt. Een netje mandarijnen en een brood, denk ik.

I didn’t choose the thug life. The thug life chose me.