Slenteraar



De paling an sich


Bij de visboer zit een jong stel aan het tafeltje bij het raam. Beide een bord kibbeling voor de neus, naast de tafel een kinderwagen met daarin een rustig slapende baby. Omlijst door het raamkozijn lijken ze wel een stockphoto. Moe, maar tevreden. Ik parkeer mijn fiets tegen de gevel en stap het plaatje binnen.
    De medewerkster vraagt of ze kan helpen.
    ‘Heeft u gerookte paling?’ vraag ik.
    De medewerkster wijst naar een schaal in de vitrine. Daar liggen ze: kaarsrecht, glimmend, dood. Vermoedelijk alles wat je van een gerookte paling mag verwachten. De eerste zon van het jaar weerkaatst op hun velletjes.
    ‘Heeft u een voorkeur?’
    ‘Wat is het lekkerst? Ik koop het voor iemand anders.’
    ‘Nou, deze is bijvoorbeeld lekker vet.’
    ‘Dat is vast goed? Doe die maar.’
    De medewerkster tilt de paling zorgvuldig uit de vitrine en legt ‘m op de weegschaal naast de kassa. ‘Deze is zeven euro en tachtig cent,’ zegt ze. ‘Is dat goed?’
    ‘Super!’ zeg ik, en ik voel me net een echt mens.
    Geroutineerd spreidt de medewerkster een bruin papier uit op het werkblad. Ze legt de paling erop. Zijn panische oogjes zijn precies op mij gericht. Dan begint het rollen. Het kopje gaat razendsnel in de rondte en verdwijnt dan helemaal in het papier.
    ‘Het is een Valentijnscadeau,’ zeg ik. ‘Die paling.’
    ‘Oh, even lekker koken voor elkaar? Is toch het leukste, hè.’
    ‘Nee, ik geef ‘m gewoon zo. Als cadeau.’
    De mond van de medewerkster glimlacht, maar haar ogen doen niet mee. Bij de kassa herpakt ze zich. Ze zegt: ‘Ook leuk. Gaat het zo mee?’
    ‘Ja, althans – hij moet niet knakken, denk ik?’
    Voorzichtig pak ik de ingezwachtelde paling van de toonbank en laat ‘m rusten op mijn rechterarm, als een baby wiens hoofdje niet teveel naar achteren mag bungelen. De jonge ouders aan het tafeltje kijken toe. Eigenlijk weet ik ook niet zeker of de kop van paling aan de bovenkant of de onderkant zit.
    ‘Komt goed,’ mompel ik, en zo voel ik het ook.
    Alles komt goed.
    Eenmaal thuis teken ik met een merkstift een hartje op het bruine papier. Nu bestaat er geen enkele twijfel meer over: de paling an sich is het cadeau. Dat kan ik zelf bepalen. Ik heb zin om het te geven. De zon schijnt ook nog steeds.

Deel dit
3 Comments
  • Beatrice Smith
    May 13, 2017

    Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.

    • Jessica Alba
      May 13, 2017

      Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur.

  • Beatrice Smith
    May 13, 2017

    Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

OVER
Ik leg de knulligheid van alledag vast in woord en beeld. Voorheen was ik een kind.

Buy Me A Coffee

EERDERE WANDELINGEN
Ik wandel en schrijf sinds 2009. Nog meer verhalen vind je op mijn oude site. Publicaties in de echte wereld heb ik ook wel ‘s. Bijvoorbeeld in NRC.next, op de Optimist en bij Leeuwarden City of Literature.