Slenteraar

Yuko en ik wachten op de bus naar het centrum. Precies op tijd komt er een vuilniswagen aanrijden.

De vuilniswagen mindert vaart.

Ik denk: oké, het gaat gebeuren. Ik geef me over. Laat die takel me maar bij mijn bovenarmpjes grijpen, me flink door elkaar schudden – op de kop – en me dan terugwerpen naar waar ik vandaan kom. 

Ik houd mijn buskaart omhoog. En verrek, de richtingaanwijzer van de vuilniswagen knippert.

Recht voor mijn neus komt het gevaarte tot stilstand.

De deur van de cabine gaat open.

De chauffeur tilt een picknickmand uit de wagen. Ook zijn twee collega’s stappen uit. De gevarenlichten stuiteren over hun reflecterende werkkleding. Even lijkt het alsof ze dansen.

“Gaat deze naar het station?” vraag ik.

De chauffeur zegt: “Ja! Jazeker! Goed, het kan wat langer duren voordat we er zijn. En je moet instappen via die grote flappen aan de achterkant.”

De mannen nemen plaats op het bankje in het wachthokje, de picknickmand aan hun voeten. Er zitten thermoskannen en koekjes in.

“Maar nu eerst een bakje, hoor. Uiteindelijk komen we wel bij het station.”

Geroutineerd geven de vuilnismannen de kartonnen bekertjes aan elkaar door. Ze hoeven niets te zeggen of overleggen.

Even verderop zie ik de bus opdoemen. 

Opnieuw houd ik mijn kaart omhoog.

“Smakelijk bakje,” roep ik. “En bedankt voor jullie werk.”

“Joe-hoi!” klinkt er uit drie volle monden.

Vanachter het busraam kijk ik naar de mannen. Eigenlijk passen ze niet met zijn drieën op het bankje. De personen aan de buitenzijden leunen half op het zitgedeelte, half op hun bovenbeen. Zou er opeens eentje opstaan, dan zouden ze waarschijnlijk alledrie uit balans raken.

De bus trekt op.

Yuko zit tussen mijn voeten. Bij iedere bocht leunt hij in tegengestelde richting tegen mijn onderbenen – nu eens naar links en dan weer naar rechts – om te voorkomen dat hij omvalt.

Opeens weet ik twee dingen zeker: 1) met het juiste contragewicht hoeft schommelen geen prelude te zijn op vallen en 2) mijn hond is lang zo dom nog niet als hij lijkt.

Uiteindelijk komen we inderdaad uit bij het station.