June 13, 2017

Dingen die voorbijgaan

Vroeger – of nou ja, tot een jaar of twee geleden – kwam ik met enige regelmaat in het donkerbruinste café van de stad. Zo’n café dat een beetje eng is om voor het eerst te betreden, maar waar ze wel na een enkel bezoekje direct je naam weten en je een volgende keer persoonlijk begroeten. De perfecte plek om een schrijfavond te organiseren, vond ik. Het was er vaak rustig, er was geen WiFi en het gehele interieur zag eruit alsof de tijd er al tien jaar stilstond. Het café pretendeerde niet retro of vintage te zijn. Sterker nog: het café pretendeerde helemaal niets. Prettig, me dunkt.

June 13, 2017

Er is niks mis met heel veel mensen

“Is er nog koffie?”

De mevrouw met de rollator en het eeuwige groene windjack komt glimlachend de bakkerswinkel binnen. Altijd diezelfde vraag, direct bij binnenkomst. Ze spreekt de woorden met goede hoop uit, maar altijd op bescheiden toon. Mevrouw zou er zeker begrip voor hebben als de koffie onverhoopt eens op zou zijn. In haar tijd was het vast niet zo vanzelfsprekend allemaal: eindeloze koffie en altijd een koekje. Toen zat de koffie nog in een pot, in plaats van in een apparaat dat de hele dag bakjes troost uitspuwt op verzoek. Het vervelende van potten is dat ze een bodem hebben en dus onvermijdelijk ook wel eens leeg zijn. Dat kan gewoon.