June 13, 2017

Beton

Op een zonnige februaridag – het kan verkeren – wandel ik met een flinke omweg naar de supermarkt. Even kijken naar de mensen op de terrassen. Die doen bij de eerste zon van het jaar altijd wat denken aan uitgehongerde kuikens; alle kopjes in de lucht om zoveel mogelijk vitamines naar binnen te schrokken.

‘We gaan weer de goede kant op,’ denk ik dan. Ik wil dat helemaal niet denken, de uitdrukking is zo weinig specifiek, maar toch gebeurt het. Een dwangcliché, las ik in het laatste boek van Paulien Cornelisse.