Slenteraar

Ik zit op het bankje in de voortuin wanneer de postbode aan komt wandelen. Zijn schoudertas met post snijdt zijn torso in tweeën. De postbode heeft daardoor borstjes. Kleine mannenborstjes met zweetplekken eronder.

‘Goedemiddag,’ zeg ik.

De postbode knikt en loopt linea recta naar de voordeur. Die staat open. Hij haalt een envelop uit zijn tas en begint ‘m door de brievengleuf te frommelen. Geen eenvoudige klus; de open deur slaat steeds tegen de muur van de hal. Na veel gekraak en gebonk verdwijnt de envelop in de opening, enkel om vervolgens ergens tussen de muur en de deur te blijven steken.

De postbode kijkt me aan. Zijn uitdrukking houdt het midden tussen blijde verbazing en verslagenheid.

‘Ik weet niet waarom ik dat deed,’ zegt hij. ‘Ik had het ook gewoon op de mat kunnen leggen. Of aan jou kunnen geven.’

‘Kan gebeuren,’ zeg ik. ‘Soms heb je kortsluiting.’

‘Kortsluiting,’ herhaalt de postbode. ‘Ja, dat is het eigenlijk wel.’

Wezenloos staren we naar mijn huis. De zomerhitte voelt zwaar aan. Alsof je midden in het luchtledige een pollepel zou kunnen fixeren, zoals bij een goede pan snert.

‘Wat heb jij veel vogelhuizen,’ zegt de postbode. ‘Een heel leger.’

‘Klopt,’ zeg ik. 

‘Waar heb je die vandaan?’

‘Ze waren er gewoon. Via de woningbouw. Maar er heeft nog nooit een vogel in gezeten. Het lijken ook meer vleermuiskasten, eigenlijk.’

‘Ach ja, iedereen probeert maar wat.’

De postbode klungelt met het tuinhekje en daarna nog met zijn fiets. Hij heeft de posttas van zijn torso gehaald en draagt hem nu in de hand. Zo nu en dan sleept de onderkant over de straat. Kggggt. Kggggt. Het doet me denken aan katoenen luchtbedden op tuintegels. Het loswrikken van aangebrande aardappels op de skottelbraai, ook wel. En schepnetjes met restjes kikkerdril, tikkend en slepend over de campingpaadjes.

Het geluid van lome zomers zonder zorgen, laat staan efficiency, omdat je te jong en dom was om je over dat soort dingen druk te maken. Even is het terug.