Slenteraar

1.

Op weg naar de supermarkt tref ik de duivenman op de fiets. De duivenman verzamelt al het overige, van brood voor de vogels tot oud ijzer. We bewegen ons dagelijks door dezelfde wijken en straten. Ik wandelend met de hond, hij slingerend op zijn ijzeren ros. Altijd roept hij: ‘Ik mag jou!’ en daarna maken we een praatje in een verrassend effectieve mix van Nederlands, Engels, Fries en – vermoedelijk – Arabisch. Op een paar meter afstand, ook vóór de coronamaatregelen, want de duivenman fietst stelselmatig aan de verkeerde kant van de weg.

Vandaag is geen uitzondering. Aan de overkant van de straat houdt de duivenman halt. Hij wiebelt gevaarlijk terwijl hij zwaait.

‘Ik heb gemist jou!’ roept hij.  ‘Waar is jouw hond?’

Het verkeer tussen ons in raast voort.

Tussen de uitlaatgassen door ruikt het naar petrichor, de geur die ontstaat wanneer het regent na een periode van droogte. Heel kleine dieren- en plantenresten komen dan vrij van de stoeptegels en perkjes.

‘Thuis!’ antwoord ik. ‘Ik ga naar de supermarkt. Hij mag dan niet mee.’

‘Goed, goed. Ik begrijp nog steeds niet, waarom loop jij altijd alleen?’

‘Gewoon,’ zeg ik.

Het fijne aan de duivenman is dat hij met ieder antwoord genoegen neemt.

‘Ik mag jou! Wij spreken elkaar later weer. Oant see you.’

‘Het ruikt naar petrichor,’ zeg ik nog, maar de duivenman is al vertrokken.

2.
Het duurt lang voordat het rustig genoeg is bij de nasigroenten. De mensen achter de karren maken omtrekkende bewegingen, als roofdieren die elkaar niet helemaal vertrouwen, maar instinctief toch even elkaars geuren willen opsnuffelen.

Bij het smalle gangpad met de conserven zijn de wolven roekelozer. Adem inhouden bij het passeren en dóór, lijkt de meest toegepaste strategie. Ook ik ga in deze sectie grover te werk dan gewoonlijk. Ik neem niet één potje rode kool mee, maar twee. Zo lijkt er toch een en ander onder controle.

Daarna moet ik naar het wc-papier. Gewoon omdat het op is.

Het volladen van karren, pak na pak, lijkt grotendeels verleden tijd. Het nieuwe ding: mensen die zichtbaar opgelaten een enkel pak papier van hun vertrouwde merk meegrissen, de konen rood, als tieners die bij de dorpsdrogist om een pakje condooms komen vragen. Niet eerder was het kopen van wc-papier zo’n sociaal mijnenveld. Een karaktertest.

Bij de kassa is er ook al te veel tijd om na te denken.

De medewerkster ziet er vermoeid uit. Ze zit achter een stuk plastic dat door mensen op Marktplaats niet-ironisch een ‘kuchscherm’ wordt genoemd. Wanneer ze mijn pak wc-papier scant – het laatste item in een voor mijn doen grote reeks aan boodschappen – flap ik er toch nog uit: ‘Het was gewoon op, hoor. Niet om te hamsteren of zo.’

De  caissière antwoordt: ‘Oké. Spaart u de pannenzegels?’

3.

Het pak wc-papier past onmogelijk in mijn tas. Ik zal ‘m open en bloot moeten vervoeren langs alle woonkamerramen die me de afgelopen jaren dierbaar zijn geworden. Ik haal diep adem en begin aan de walk of shame. Het pak in mijn ene hand, een tros bananen in de andere. Ik voel me een soort drugssmokkelaar.

‘Hallo! Ik mag jou!’ hoor ik opnieuw.

Achter me fietst de duivenman. Nu in tegengestelde richting, maar wel aan de andere kant van de weg, waardoor hij nog altijd tegen de rest van de wereld in ploetert. Ik steek mijn hand op, het pak wc-papier onhandig onder mijn oksel geklemd.

We zwaaien totdat het pijn doet.
Dat lijkt belangrijk.

Eenmaal thuis bedenk ik me dat de grond onder onze voeten natuurlijk ook resten bevat van de sporen die wij – human passanten met human feelings –  trekken. Slimme zoogdieren met opponeerbare duimen, al wekenlang braaf op anderhalve meter afstand van elkaar. En dat die sporen onvermijdelijk zullen samenscholen zodra de volgende zomerbui valt, opeengepakt als minuscule geurbolletjes. Vlak boven de grond zullen ze uiteenspatten en de kenmerkende geur van petrichor verspreiden.

Het ruikt zo lekker naar zomeravonden in het park en andere dingen die je pas opmerkt als ze een tijd lang zijn weggeweest.

Ik kijk er best naar uit.