Slenteraar

Praten over oude, dode of bijna-dode honden doet het op feesten en partijen niet bijzonder goed, heb ik gemerkt. Zonde, want het is ook een mooie fase. Verbale commando’s hebben we nauwelijks nog nodig, Yuko en ik.  De kleinst waarneembare beweging is voldoende om te weten wat de ander gaat doen of wil. Een schouderbeweging naar rechts. Een bepaalde manier van zuchten. De stand van de ogen – in Yuko’s geval soms scheel.

Zo sukkelden we onlangs naar het veldje in de buurt, zonder lijn, want het was nog vroeg en rustig. Een vrouw – een jaar of tien ouder dan ik – zat al op het bankje. Ze keek naar haar labrador. Een bruine uitvoering, net te dik, nog maar een jaar of drie. Het was mistig, het gras nog vochtig.

We keken zwijgend naar onze rondscharrelende, erg levende honden op het veld. De labrador at modder. Yuko snuffelde met een gelukzalige blik aan een heel specifiek stukje struik, de extase enkel doorbroken door een sporadische, snelle blik in mijn richting – check, ze is er nog.

‘We hadden er eigenlijk twee,’ zei de vrouw.

‘O jee,’ antwoordde ik.

Het verhaal over de lange, warme autorit naar Frankrijk – vakantie met het hele gezin – gutste eruit, een narratief dat haar brein waarschijnlijk al tig keer herkauwd had, zoekend naar een acceptabele vorm. De rit was te zwaar geweest voor de oudere labrador. Ze wenste dat ze hem dat niet had aangedaan. Dat einde, zo in die warme auto.

De levende labrador legde zijn modderbek op haar bovenbeen.

De vrouw leek het niet op te merken.

‘Nou ja – hij mocht mee,’ zei ik. ‘Met jullie, bedoel ik. In de auto. Het enige wat een hond wil is meegaan, maakt niet uit waarheen, hoe of waarom. En misschien was het ook misgegaan als hij thuis was gebleven. Dat weet je niet.’ 

De vrouw zei: ‘Je weet het nooit’ en daarna: ‘Die van jou heeft gepoept trouwens. Volgens mij achter die struik.’ 

Daarna gingen we beide verder met onze levens. Ik bleef nog even op het veld. De vrouw was voornemens nog wat langer langs het kanaal te lopen; ze zou die dag lang van huis zijn voor werk. In de middag zouden haar kinderen de jonge labrador weer uitlaten. De mist zou dan zijn opgetrokken en misschien zou de zon ook nog wel even doorkomen.