Slenteraar

Sinds oktober ga ik twee keer per week naar lichttherapie. Dat moet omdat de celdeling van mijn huid soms op overdrive gaat. Dat zorgt voor ontstoken plekken die pijn doen en jeuken. Het licht helpt gelukkig goed. Ik heb deze winter de bruinste en best gehydrateerde ellebogen van het westelijk halfrond. Maar ik begin zo langzamerhand wel heel erg te lijken op iemand die van wintersport houdt.

Twee weken terug besloot ik mijn zorgen over de wintersportlook te berde te brengen bij de zuster. Ze vroeg of ik nog last had gehad van de laatste behandeling.

Ik zei: ‘Nee, alleen mijn hoofd was wat rood. Sowieso begin ik wat op een wintersportliefhebber te lijken, dat vind ik wel moeilijk.’

De zuster moest lachen, maar mocht het niet van zichzelf.

Ze zei: ‘Je kunt besluiten om vanaf nu je hoofd niet meer mee te nemen, maar dan heb je wel kans dat de psoriasis daar sneller terugkomt.’

Ik zei: ‘Ik denk dat ik dat minder erg vind dan dat het lijkt alsof ik van wintersport houd.’

De zuster typte iets in op de computer.

Ik vroeg: ‘Moet ik het van te voren aangeven als ik voortaan alleen nog mijn lichaam wil behandelen? Ik denk dat ik dan in een andere cabine moet?’

‘Nee, je kunt gewoon in deze cabine. Maar dan met een handdoek over je hoofd. En je kunt dan niet meer terug. Je hoofd doet dan voorgoed niet meer mee.’

‘Mijn hoofd doet dan voorgoed niet meer mee,’ herhaalde ik.

Ik zei dat ik erover na zou denken, voordat het te laat was.

Drie dagen later betrad ik de lichtcabine opnieuw, nu uitgerust met een handdoek. Mijn hoofd zou niet meer meedoen. Voorgoed. Ik probeerde de handdoek stevig over mijn hoofd heen te knopen, als een soort bivakmuts, maar de knoop liet steeds weer los. En de lampen sprongen al aan. Klungelend probeerde ik de doek op de juiste plek te houden. Eerst met de ene arm omhoog, daarna met de andere. Zo zouden de lichtstralen goed over mijn lichaam verdeeld worden.

De volgende dag waren mijn oksels rood.

De verbrande oksels werden in mijn dossier vastgelegd. Ik zei dat het even vervelend voelde, maar dat bruine oksels in elk geval nooit de suggestie van wintersport zouden wekken, en dat dat ook wat waard was. De zuster knikte.