Slenteraar

Koninginnedag is voor mij, net als voor de rest van Nederland, een heel bijzondere dag. Een dag die vooral in het teken staat van gesloten supermarkten, het onvermogen daarop te anticiperen en – als resultaat – een zoektocht naar voedsel op plekken die het daglicht niet kunnen verdragen. Dit jaar was het weer raak.

Nadat ik thuis een tijdje had gekeken naar koning Willie met een hoogpolig tapijt op zijn rug en de verrassend dictatoriale blik van prinses Amalia, besloot ik maar eens naar buiten te gaan. Wandelen en hopelijk iets te drinken en te eten kopen. Per toeval kwam ik langs een kleine supermarkt die wél geopend was. “Grand opening!” stond er zelfs op het raam. Feest. Precies wat ik nodig had.

Helaas herkende ik, eenmaal binnen, maar weinig van de producten in de schappen. Het assortiment bestond grotendeels uit dingen op sterk water, keiharde snoepjes, alcoholische dranken en onthoofde vissen. Volgens de verpakkingen had ik te maken met Russische specialiteiten. Nou ja, prima. Ik identificeerde een blik maiskolfjes en een pak vruchtensap en begaf me naar de kassa.

Achter een gehavende toonbank stond een gedrongen Russische dame. Ze was gekleed in een oranje t-shirt en een bijpassende boa. Ik als recalcitrante Nederlander kon daar nog een puntje aan zuigen.

“Eindelijk! Mensch die wil eten!” schreeuwde ze. Het klonk vrij agressief. Ze keek er ook boos bij. “Ik alleen alcohol verkoop vandaag! HAHAHA!”

Ik lachte mee, uit angst.

Daarna gaf ik haar het bedrag dat ik moest betalen. Gepast. De vrouw staarde ernaar en begon toen – hoofdschuddend en tergend langzaam – op de kassa te rammen. Tegelijkertijd trok ze een plastic tasje onder de toonbank vandaan.

“O, ik hoef geen tasje,” zei ik.

Alsnog drukte ze het tasje in mijn handen.

“Maar.. ik heb mijn eigen tas. Echt.”

De Russin negeerde me. Ze keek nog steeds zuchtend naar haar kassa, en toen naar mijn geld, en daarna weer naar de kassa. Even leek het alsof ze de munten eindelijk in de lade ging stoppen, maar in plaats daarvan gooide ze alles op de grond.

Terwijl ze bukte om het geld op te rapen, haalde ik het waanzinnige idee in mijn hoofd dat ik de boodschappen wel vast in mijn tas kon stoppen. Maar dat zag ze.

“NEE!” krijste ze. “WACHTEN!”

Wiebelend kwam ze achter de toonbank vandaan. Ik was bang dat ze me zou gaan slaan, maar in plaats daarvan liep ze naar een schap achterin de winkel. Ze kwam terug met een mand vol chipszakjes. Op elk zakje stond, om redenen die ik verder niet wil weten, een bloederige lap vlees afgebeeld.

“Ik ga uitdelen,” verklaarde ze.

Het was duidelijk dat ik als klant over die beslissing verder niets te zeggen had. Met een Russisch horror-chipszakje in mijn handen verliet ik de winkel, onderwijl bedankjes mompelend die waarschijnlijk toch niet aankwamen.

Eenmaal thuis vond ik onderin mijn tas de winkelbon.

“WE ARE LOOKING FORWARD TO YOUR NEXT VISIT!!!” stond erop.

Ik hoorde het de Russische dame al schreeuwen. Ik keek er ook naar uit. Volgend jaar, op onze eerste Koningsdag, zal ik terugkeren.