Slenteraar

De vrouw en het hondje staan op het fietspad naast de fabriek. Het is een Pomeriaantje, klein en pluizig. De vrouw is een ouder mensenkind, eentje met linnen kleding en een wit zonnehoedje.

Het duo staat stil. ‘Hij wil hem vermoorden!’ roept de vrouw. ‘Echt, hij wil jouw hond kapotmaken. Blijf daar!’

Het Pomeriaantje veegt met zijn voetjes over het gras van de berm. Aarde komt tegen de lichte linnen broek van de vrouw. Ze klopt het eraf, maar het zand graaft zich alleen maar dieper in de stof.

‘Het is pure dominantie,’ zegt ze. ‘Ik zie het aan zijn hele houding. Die van jou is ook een mannetje, zeker? O God. O God.’

Mijn hond snuffelt aan een struik, achteloos, zijn achterhand richting de vijand.

‘Hij lijkt niet heel erg onder de indruk,’ zeg ik. ‘Ik denk dat ik wel gewoon kan passeren?’

De vrouw zucht. Ze zegt: ‘Goed, dan ga ik zélf wel de andere kant op.’

Het Pomeriaantje blijft omkijken terwijl zijn bazin hem de hoek om sleurt. De avondzon werpt hun schaduwen ver vooruit. De schaduw van het hondje lijkt wel drie keer zo groot als het beestje zelf, daar op het asfalt. De piekerige haartjes rond zijn hoofd doen denken aan leeuwenmanen.

Nog een laatste keer kijkt hij om. Heel even meen ik in zijn oogjes inderdaad de woede van de wereld gebundeld te zien. Dan rolt er uit zijn bek een klein, zalmroze tongetje. Kwispelend verdwijnt het Pomeriaantje uit het zicht.