Slenteraar

Eind december begint het te jeuken. Eerst mijn schenen en kuiten, dan mijn bovenbenen. Half januari moeten ook mijn armen en zelfs mijn buik eraan geloven. Een combinatie van gebrek aan zonlicht, droge lucht in huis door het stoken en een hartgrondige afkeer van vette bodylotions zorgt ervoor dat ik het nieuwe jaar altijd op dezelfde manier begin: bleek, droog en krabbend. Tegelijk met de fysieke aftakeling begint Koning Winter in diezelfde periode vaak ook mentaal zijn tol te eisen.

Dat laatste schijnt vrij normaal te zijn. In Nederland lijden veel mensen aan een winterdip, waarschijnlijk door een gebrek aan zonlicht en bijbehorend tekort aan vitamine D. We hebben moeite om de moed erin te houden zodra de dagen korter worden en het daglicht schaars. In het voorjaar en de zomer voelt alles simpelweg net wat lichter en draaglijker aan: tegenslagen, verplichtingen, het spek op je heupen, de kater na een tuinfeestje. Voor niets gaat de zon op en dat maakt een hoop goed. De zwerver op het bankje zou in de zomer gewoon een man kunnen zijn die een biertje drinkt in de zon. In de winter, daarentegen, is hij echt alleen die stramme dakloze die een koude nacht achter de rug heeft. Kijken door de winterdipbril is niet gezellig. Het is als een fotocamera met allesverslindende flits op een te warm feestje. Opeens zie je alleen nog maar pukkels en zweetvlekken in t-shirts en vraag je je af: in godsnaam, waarom kunnen we ons tijdens het kerstdiner niet functioneel volvreten met rollade en speculaas om daarna een lange winterslaap te houden? Pas ontwaken als de dagen lengen en de narcissen weer in het veld staan?

Het is verleidelijk te zwelgen, maar aangezien de meesten van ons geen egels zijn en vrijwel niemand de luxe heeft een paar maanden lang binnen te blijven, zullen we toch op zoek moeten naar andere coping strategies. De mijne is dit jaar: hopeloos op de feiten vooruit lopen, als een hond die een worst wordt voorgehouden. De strategie komt in drie stappen.

1. Maak het probleem inzichtelijk en behapbaar door iedere dag naar de internetpagina zonsopgang.info te surfen. Daar vind je een tabel waarin per dag staat aangegeven wanneer de zon opgaat en ondergaat. Het gaat langzaam, maar je zult zien dat het iedere dag toch echt een paar minuutjes langer licht is. In korte tijd kan er best veel veranderen. Kijk maar naar de vormgeving van de pagina an sich; dat zou geen enkele vormgever nu nog zo aanpakken.

2. Grijp kansen. Op de spaarzame momenten dat er een waterig zonnetje te zien is tijdens de wandelingen met mijn hond, houd ik mijn pony naar achteren, gooi ik mijn hoofd in mijn nek en probeer ik met mijn bleke poriën al het licht te absorberen: “Vitamine D – come at me bro.” Denk aan de film Titanic: wil je sneue Jack & Rose op de kastdeur zijn, of blije Jack en Rose op de kop van het schip? Nou dan.

3. Pas je dieet alvast een beetje aan. Niet langer iedere werkdag stamppot en snert. Richt je blik op de Orient, koop die Desperado’s, poets je barbecuetang. Kiés voor de zomer. Zo kookte ik gisteravond kneiterhete spaghetti voor mijn favoriete lotgenoot. Geen semi-winterse kost met peen en bleekselderij – zoals bij de traditionele bolognesesaus – maar nee: een lichte, zomerse tomatensaus met chilivlokken. Bek in de hens, een opkalefater voor de ziel. Ook aan bijpassende consumpties had ik gedacht.

“Hier,” zei ik. “Een lekker biertje.”

Hij tuurde naar het flesje dat ik in zijn hand drukte en fronste.

“… Witbier?”

“In aanloop naar de zomer!!!11”

Stilte.

“Licht en fris, lekker toch?! Toch?!”

De kunst is hoopvol en aanstekelijk te klinken, maar altijd een licht agressieve en dwingende ondertoon te hanteren. Er is geen keuze. Samen slaan we ons door dit koude en donkere seizoen heen, de kop diep in het zand en het lelijke zonsopgang.info als collectieve startpagina. Misschien vallen we vervolgens met z’n allen ten prooi aan spring lethargy of frühjahrsmüdigkeit, dat schijnt ook te bestaan, maar dat is een zorg voor later. De lente laat tenslotte nog best lang op zich wachten (maar dat hebben jullie niet van mij) en voor alle jeuk – mentaal of fysiek – geldt: niet krabben, dat maak het alleen maar erger.