Slenteraar

“Och arme, hij heeft ‘t warm!”

De stem komt onder een robuuste parasol vandaan die ik even daarvoor achteloos voorbij ben gelopen. Onder het doek zit een echtpaar dat duidelijk is begonnen met het Grote Genieten: verstelbare plastic tuinstoelen met een extra kussentje onder het zitvlak, een onderhoudsvrije tegeltuin, zij een puzzelboekje, hij een Ipad, allebei een bakje Senseo met crèmelaag voor de neus. Het ziet er heerlijk gemoedelijk uit. Dat vindt mijn viervoeter ook, kennelijk. Opeens draait hij zich om, dartelt zonder enige schroom de tuin in – lekker koel – en gaat liggen. Er is geen beweging meer in te krijgen.

Hallo vrienden, kwispelt hij.

“… Hond hebben?” kuch ik.

“Is goed!” lacht de man.

“Nou,” zegt zijn vrouw. “Dat moet maar niet, hè.”

Ze kijk niet op van haar puzzelboekje. Driftig zie ik haar strepen en omcirkelen.

De man, daarentegen, gaat er eens goed voor zitten.

“Wij hebben ook altijd honden gehad,” begint hij. “Nou, zo’n hond is tenminste blij als je thuiskomt. Dat kan je van de vrouw niet altijd zeggen. Hahaha.”

De vrouw zwijgt wijselijk.

Mijn hond gooit ondertussen al zijn charmes in de strijd richting de pater familias: kwispelend staartje, lachende ogen, voorzichtig twerkend achterwerk.

“Hij wil een koekje,” besluit de man.

Zonder verder overleg hijst hij zichzelf uit de stoel en verdwijnt door het vliegengordijn. Het is er zo eentje met hele dikke slierten die aanvoelen als kattenstaarten. Gerommel in de hal, het geknisper van plastic. In de deuropening peutert de man ongeduldig aan het zakje hondensnoepjes. De kattenstaarten kriebelen op zijn hoofd. Ik stel me voor hoe hij zich al een jaar of veertig stoort aan die slierten, maar het gordijn toch iedere zomer weer ophangt als zijn vrouw dat vraagt. Als dat geen liefde is.

“Kijk ‘s even – een lekker koekje,” zegt de man.

Mijn hond veert op en booped brutaal met zijn snuit tegen het lekkers.

“Hij moet wel even netjes gaan zitte-,” probeer ik nog.

“Jaa, je bent braaf!” lacht de man. Hap, slik, weg. Nog meer gekwispel. De man wijst ernaar en zegt: “Kijk maar, hij is nu ook blijer dan de vrouw. Hoh hoh hoh!”

“Pfff,” doet de vrouw.

Hoe lang zitten deze mensen al samen in de voortuin? Op deze stoelen, naast elkaar, iedere zomer opnieuw? Het heeft weinig van de eindeloze stoelendans die ik in mijn eigen generatie zie. Steeds als we eindelijk kunnen neerploffen, onderuitgezakt en zonder schroom, dan zetten DJ Onrust en z’n sidekick Groener Gras de muziek weer aan en haasten we ons halsoverkop naar een volgende fauteuil die we nog niet hebben uitgeprobeerd. Op die manier komen de luxe tuinstoelen nooit op de vaste plek in de voortuin te staan en neemt niemand de moeite de kussens binnen te halen als de lucht betrekt. Bij de Action koop je voor een habbekrats weer nieuwe.

“Maar…” vraag ik, “hebben jullie die koekjes nou speciaal in huis voor brutale honden die even komen buurten?”

“Nee – nee, we passen wel eens op de hond van mijn dochter. Een grutt’n ien, is dat. Maar hartstikke lief! Behalve tegen buitenlanders.”

“Ja, behalve tegen buitenlanders,” beaamt de vrouw.

“Er komt daar wel eens een jongen uit Iran over de vloer,” vervolgt de man, “nou, dan moeten ze ‘m gewoon in de bench stoppen. Flipt ‘m compleet.”

“… De hond?”

“Ja – ja, de hond. Je kunt moeilijk die jongen in de bench stoppen, nou!”

“Harry…” sist de vrouw.

Dan is het klaar.

Mijn hond staat op, de buit is binnen, we kunnen naar huis.

“Ja pop,” zegt de man terwijl hij stiekem nog een koekje uitdeelt, “ga nu maar weer met de bazin mee. Soms gewoon even luisteren naar de vrouw.”