Slenteraar

De man bij de kassa ziet eruit alsof hij zijn hele leven in de gure wind heeft gestaan. Helemaal aan het begin van de lopende band begint hij met het uitladen van zijn winkelkar. De kar is volledig gevuld met leverpastei.

‘Eentje is genoeg, hoor!’ roept de kassajongen vanaf de andere kant van de band.

‘Helemaal niet,’ zegt de man, ‘de hond en ik eten het elke dag op brood.’

Geroutineerd plaatst hij de kuipjes op de band, steeds in stapeltjes van zes kuipjes hoog, net zolang totdat de volle lengte van de band ermee bezaaid is.

De kassajongen zwijgt, de slungelige tienerarmen werkeloos langs zijn zij. Hij lijkt te groot voor het stoeltje waarop hij is neergezet.

Dan is de kar leeg. De man knikt en haast zich naar de andere kant van de kassa. De jongen verplaatst het beurtbalkje. Het leverpastei-leger rukt op als één man. Zo snel als hij kan, haalt de jongen de kuipjes over de scanner. De man plaatst ieder kuipje zorgvuldig weer terug in de winkelkar. Soms moeten ze even op elkaar wachten.

De kassajongen zegt: ‘Dat is dan 123 euro en 18 cent, alstublieft.’

De man zwaait met zijn pinpas. Hij toetst zijn pincode in, het apparaat piept.

‘Dank u wel,’ zegt de jongen. ‘Ik zat trouwens te denken, misschien hebben ze bij de groothandel wel leverpastei in containers, of zo?’

‘Dit zijn ook containers,’ antwoordt de man. ‘Maar dan heel klein.’

De man pakt de laatste kuipjes van het inpakplateau en stopt ze in zijn jaszakken. Hij heeft zijn hele lichaamsgewicht nodig om de kar zonder ongelukken naar de parkeerplaats te rijden. Buiten is het guur.