Slenteraar

De fietstassen van de krantenbezorger rommelen terwijl hij door de wijk ploetert. Er staat een harde wind en de berichten lijken deze ochtend extra zwaar. Het gerommel klinkt als onweer in de verte of Lingoballen die door elkaar gehusseld worden. Bij het huis op de hoek houdt de krantenman halt.

Het nieuws moet eruit: schietpartij hier, aardbeving daar, morgen overwegend grijs met enkele buien. Hij zwiept de fiets tegen het tuinhekje en beent naar de voordeur, steekt geroutineerd een krant in de bus. Met een doffe klap valt de wereld op de mat. Even blijft hij staan bij de deurpost. Hij tuurt naar zijn fietstassen. Hoeveel afstand hij ook neemt, ze zijn te groot en te zwaar voor één bagagedrager.

De krantenman aarzelt.

Dan loopt hij terug naar de fiets, pakt een dikke stapel kranten en propt ze per drie door dezelfde deur. Zodra de laatste krant is opgeslokt, brengt hij zijn gezicht naar de brievenbus. De tochtborstel kriebelt zijn bovenlip. In de opening laat hij een langgerekte boer. Snel doet hij het klepje dicht.

Binnen blaft een hond.
Anders dan gewoonlijk sluit de krantenman het tuinhekje zo zachtjes mogelijk, in plaats van ‘m dicht te gooien. Het is op dat moment het minste wat hij kan doen.