Vandaag ging ik een eindje wandelen. Dat doe ik bijna elke dag, maar deze keer gebeurde er iets bijzonders. Ik kijk altijd stiekem bij de huizen die ik passeer naar binnen, dat mag iedereen best weten. En daar ben ik blij om, want achter de ramen van een mooi herenhuis zag ik een aap met een hoedje. Het was overigens een pluche-aap, geen echte. Anders zou het vooral een hele zielige aap zijn. Zo'n aap die je tijdens de reclameblokken van Animal Planet ziet in filmpjes over dierenleed en het verschil dat jij kan maken. Filmpjes waaraan je een schuldgevoel overhoudt, omdat een verwaarloosde labrador-pup in een kooitje je wel aan het janken maakt en die overstroming in Pakistan niet.

(En omdat je uiteindelijk zelfs voor de verwaarloosde pup geen paar euro per maand over hebt.)

Hoe dan ook, terug naar de essentie: de aap met het hoedje. Aanvankelijk raakte ik een beetje in de war door zijn aanwezigheid en de manier waarop zijn kraaloogjes me doortastend aan leken te kijken. Waarom, wáárom zou iemand in godsnaam een aap met een hoedje in zo'n decadente vensterbank zetten? Ik keek nog eens diep in de oogjes, en opeens begreep ik het. Een aap met een hoedje is gewoon leuk. Na vier jaren wetenschappelijk onderwijs was ook mijn hoofd doordrongen van de veronderstelling dat 'gewoon leuk' niet telt als beweegreden, maar de aap deed me beseffen dat dat onzin is. Gewoon leuk is gewoon leuk, en daarmee basta. Wanneer mij gevraagd wordt waarom ik nou eigenlijk een blog begonnen ben over aapjes en wandelingen, zal ik voortaan dan ook met gepaste trots antwoorden: 'Dat is gewoon leuk'.

Bedankt, aap. En welkom, allen!